Urodzony, jak sam mówił "w samym sercu Litwy", Czesław Miłosz jest potomkiem osiadłego tam od pięciu stuleci rodu szlacheckiego. Poeta przyszedł na świat 30 czerwca 1911r. w Szetejniach nad Niewiażą jako najstarszy syn Weroniki z Kunatów i Aleksandra Miłosza, inżyniera drogowego.
W czasie I wojny światowej wraz z matką towarzyszył ojcu, który jako oficer rosyjskiego pułku saperów budował mosty i fortyfikacje.
W 1921r. jako dziesięcioletni chłopiec Czesław rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie. Miłosz kilkakrotnie mówił, że szkoła ta wyposażyła go intelektualnie tak dobrze, że przygotowanie to wystarczyło, by stać się profesorem jednego z najlepszych amerykańskich uniwersytetów- Harvarda. Wileńskie gimnazjum poeta ukończył w 1929r. Wtedy zapisał się na Uniwersytet Stefana Batorego. Wybrał polonistykę, lecz kierunek ten przygotowywał głównie nauczycieli dla gimnazjów i odbiegał od wyobrażeń Miłosza. Dlatego też przeniósł się na wydział prawa, nie porzucając jednak polonistyki, działał w sekcji Twórczości Oryginalnej Koła Polonistów.
Debiut poetycki Miłosza nastąpił w 1930r., kiedy to na łamach "Alma Mater Vilnensis" opublikował wiersze "Kompozycja" i "Podróż". Rok później został jednym z założycieli grupy literackiej "Żagary", która początkowo działała z dziennikiem "Słowo". Jednak niejednokrotnie kontrowersyjne tematy artykułów spowodowały zerwanie współpracy z konserwatywnym pismem. W 1933 roku ukazał się pierwszy tomik poetycki "Poemat o czasie zastygłym" wyrażający nastroje katastroficzne. Miłosz otrzymał nagrodę Związku Zawodowego Literatów Polskich, a następnie został stypendystą Funduszu Kultury Naukowej, co umożliwiło mu pobyt w Paryżu i poznanie języka francuskiego.
W 1936r. poeta wrócił do Wilna i opublikował zbiór poetycki "Trzy zimy". Miłosz zaczął być postrzegany jako jeden z najbardziej reprezentatywnych artystów pokolenia katastroficznego. Wtedy też rozpoczął współpracę z wileńskim radiem, z którego wkrótce został wyrzucony za lewicowe poglądy i przeniósł się do warszawskiej rozgłośni.
Lata wojny spędził głównie w kraju, zajmując się pisaniem pod pseudonimem- Jan Syruć, angażując się w działanie kultury podziemnej i tłumacząc m.in. dzieła Szekspira. W 1945r. przeniósł się do Krakowa i wydał tomik wierszy, który powstał w czasie okupacji, noszący tytuł "Ocalenie", obrazujący przeżycia wojenne.
Poeta pracował przez sześć lat jako radca kulturalny w polskich placówkach dyplomatycznych w Stanach Zjednoczonych i we Francji. Podczas pobytu w Paryżu publikuje tom esejów "Zniewolony umysł" poświęcony analizie doby stalinizmu. W 1951r.odmówił powrotu do kraju i stał się "poetą wyklętym"- nie wolno było publikować jego wierszy, nawet nazwisko zostaje objęte zakazem cenzorskim. Wtedy też wydaje tom wierszy "Światło dzienne" oraz w języku francuskim powieść "Zdobycie władzy", której tematem jest walka o władzę w powojennej Polsce. Za tę książkę pisarz otrzymał w 1953r. nagrodę księgarzy europejskich- Prix Litteraine Europeen. Obawiając się "etykiety" twórcy antykomunistycznego, postanowił napisać powieść "Dolina Issy", będącej powrotem do lat dziecięcych poety.
Od 1958 ukazują się "Kontynenty"- zbiór szkiców o poetach różnych obszarów kulturalnych oraz tom autobiograficznych esejów "Rodzinna Europa". W latach 1962-1972 opublikowane zostają kolejne tomy poezji "Gucio zaczarowany", "Miasto bez imienia", "Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada". W 1977r. Miłosz wydał "Ziemię Ulro"- esej metafizyczno-literacki, stanowiący duchową autobiografię.
8 grudnia 1980r. w Królewskiej Akademii Szwedzkiej w Sztokholmie poeta wygłosił przemówienie laureata Nagrody Nobla, którą wręczył mu Karol XVI Gustaw, król Szwecji. Media PRL-u podały bardzo oszczędne informacje; nagrodzono przecież przeciwnika Polski Ludowej- autora, którego nazwisko objęte było zakazem cenzorskim.
Po uzyskaniu prestiżowej nagrody poeta nadal pracował nad tomikami poezji, wydał m.in. "Hymn o perle", "Nieobjętą ziemię" (1982- 1984), oraz pracował nad dalszymi przekładami ksiąg Starego Testamentu. Rok po odebraniu Nagrody Nobla poeta przyjeżdża do Polski po 30 latach nieobecności. Kilka lat później zamieszkuje na stałe w Krakowie. W 1992 roku wydany zostaje zbiór esejów "Szukanie ojczyzny" i dziennik - "Rok myśliwego".
Poeta uzyskał tytuły doktora honoris causa na uniwersytetach, m.in. w Nowym Jorku, Krakowie, Bolonii, Rzymie, Kownie, czy też na uniwersytecie Harvarda, gdzie w latach 1981-1982 był profesorem.
Ostatnia dekada to okres niezwykle intensywnej pracy twórczej: "Piesek przydrożny" (Nagroda Nike- 1998), "To" (2000), "Druga przestrzeń" (2002). 14 sierpnia 2004r. umiera Czesław Miłosz- "artysta języka, który w życiu pełnym prób i zawiedzionych nadziei użył swoich wyjątkowych talentów i moralnej odwagi, aby przedstawić wymowny komentarz na temat naszej epoki".
